..Θα ξεκινήσουμε
ένα πρωί σαν όλα τ' άλλα
μ' ένα βαρύ χαμόγελο
για πανωφόρι
Πίσω μας όλες οι πόρτες
θα χάσκουν μισάνοιχτες
σαν πληγωμένα
απ' την αλήθεια στόματα
Μόνο τα παράθυρα θα κλείσουμε
και θα τραβήξουμε τις κουρτίνες
μ όλα τα λάθη μας
βυθισμένα στη σκόνη
της εγκατάλειψης
Θα είναι λίγα τα βήματα
και δραματικά
Σκηνοθετείται ο πόνος
όπως ακριβώς και η ανακούφιση
Λίγα πια μένουν πηγαία
ίσως η πείνα και η δίψα
σπανίως το δάκρυ
κι ακόμα πιο σπάνια ο έρωτας
Λέω να φύγουμε μαζί
μια και πορευτήκαμε τόσο μόνοι ως τώρα
Θα αντέξουμε μέχρι την πρώτη γωνία
ή μέχρι την ύστατη αγωνία
Δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος η φυγή
γι' αυτό δεν θα ζυγίσουμε τις αποφάσεις
ούτε θα μετρήσουμε τις απώλειες
Θα τελειώσει ήσυχα η διαδρομή
στις ξεκλείδωτες ψυχές μας
όπως αφύσικα ζήσαμε
Aναστασία Βαφειάδου
PS:
Αγαπάμε μια φορά αληθινά,
πονάμε δέκα
όμως κάποιες ψυχές
δεν μπορούν να συμβιβαστούν
με ημίμετρα και ημίμετρο
είναι οτιδήποτε μακρυνό
απ'της καρδιάς το θέλω
που ούτως ή άλλως
ανθίζει
μόνο μεσα
στης ψυχής τον κήπο.
