σ'αποκοίμησα
με χίλια καρδιοχτύπια
το ρόδο θρέφει η αποθυμιά,
τον έρωτα η αγρύπνια
κι απά' στο μαξιλάρι σου
έριξα την καρδιά μου
νανούρισμα οι ανάσες μου,
δρόμος τα μυστικά μου
PS:
Υπάρχει μια ουσία
στην συντροφικη αληθεια
που δεν την αναπληρώνει τίποτα.
Αυτή της μοναδικότητας
Έξω απο κάθε χάρτη
το αυτονόητο ξανά
Μου λείπεις.-
