"Κάθε αίσθημα, είπε, ανάλογα με την έντασή του,
προκαλεί μέσα μας ένα κρυστάλλωμα. Τελικά,
ο εσωτερικός κόσμος μας διαμορφώνεται
σ' ένα σύμπλεγμα από κρυσταλλώματα.
Το πρόβλημα είναι πώς να περάσει η σκέψη
ανάμεσα απ' αυτούς τους υφάλους
χωρίς να προσκρούσει σε κανέναν.
"Απ' το θάνατο, κατά βάθος, δεν είναι τόσο ο φόβος
για το άγνωστο που μας περιμένει,
όσο ο φόβος για το ανθρώπινο τοπίο που χάνουμε."
"Έρχεται κάποια στιγμή, όπου η μεγαλειότητά μας,
ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει
στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του,
το νου και την καρδιά,
για ν' αποφασίσει επάνω
στον καταστατικό χάρτη της ζωής του."
PS: Αναχωρητής της ελπίδας
δεν πρόκειται να γίνω..
Δύναμη μου
η προσευχή σου τα βραδυα
και το ανθοχαμόγελο αυτο..
Ακατάβλητο.-
