..που σκορπάει την μοναξιά.Σαν έρωτας.
Εκείνη τον περίμενε.
Βράχο είχε μεταμορφώσει την αγάπη της
και αγνάντευε κάθε δείλι τον γλάρο.
Το κορμί της έμοιαζε με το ξαφνικό σύννεφο
που αγκαλιάζει το θόλο του απέραντου.
Στάθηκε μπροστά του ,με την ψυχή της
να αφήνει μια μελωδία με λέξεις αντοχων
Γυμνώθηκε μπροστά του ,
με την σκιά της αύρας της να χρωματίζει την νύχτα.
Ρίγησε κι ανάσανε…
Η ανάσα της σκόρπισε στην μορφή του…
Εκείνος την πλησίασε.
Τσαλακωμένη η σκέψη του στ΄ αγκάλιασμα της.
Η προσμονή του ,ποτάμι
που αφήνει νερολούλουδα
στο διάβα του
