"Φωνάζει ο νους
και φλέγεται ..
αγανακτεί με την καρδιά
που ατάραχη τον παρακολουθεί
και την ρωτάει :
Πως γίνεται ανόητη να αντέχεις,
εσύ που γνώρισες το Φως
μακριά Του να υπάρχεις;
Γελάει η καρδιά
γαλήνια και αποκρίνεται :
“Μακριά ή κοντά
για μένα δεν υπάρχει.
Αυτοί δικοί σου όροι είναι.
Εγώ όμως νιώθω τυχερή
που έκρυψα στο είναι μου
λίγες στιγμές αλήθειας
τόσο βαθιά για πάντα
ώστε κι ο πιο επιτήδειος,
ο ικανότερος ληστής
να μη μπορεί να κλέψει.
Έτσι εκείνες οι στιγμές
πάντα δικές μου θα ‘ναι.
Στον τελευταίο μου παλμό
μαζί μου θα τις κλείσω.”
