Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Άλλαξα....

Άγιες μέρες ερχονται...κι ο
Χειμώνας στις καρδιές του κόσμου
Βαρύς.
Ένας ζόρικος ορισμός της αγάπης
είναι και αυτός.

Σ 'αγαπώ, όχι για το τι είσαι, 
αλλά για το τι είμαι εγώ, 
όταν είμαι μαζί σου.

Mέσα απο τους άλλους
ανακαλύπτουμε  τα 
σπουδαία αλλά και τα άσχημα μέσα μας.

Δεν μετρώ πια με σιωπές τις αντοχές μου.
Άλλαξα...απόψε φέρνω στη ρωγμή
ενα  κείμενο του Χρήστου Μαλεβίτση
γιατί με έκανε να δακρύσω με
την αλήθεια του.Εξακολουθώ να
διαβάζω πολύ να ονειρεύομαι απείθαρχα
και να ταξιδεύω τις στιγμές μου
οριακά εντός και εκτός νετ.
Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι.....


Λες, πως από τότε που κατάλαβες, εφημερεύεις…
Τίποτε δε σου ανήκει. Σου δόθηκε όμως ένα κερί,
η ψυχή σου. Από τότε που κατάλαβες, 
δεν έχεις παρά να κρατάς αναμμένο το κερί, 
εφ ω ετάχθης να εφημερεύεις… 
Μόνο το φως. Κι εφημερεύεις στο φως…




Θα καθίσει στη σκοπιά σου καθώς θα αποχωρείς… 
Κι αυτό δε σε τρομάζει. 
Αρκεί, λες, που τηρώ την εφημερία μου. 
Τα άλλα δεν είναι δικά μου. 
Εκείνος που με έφερε εδώ, 
με το κερί αναμμένο στο χέρι προνοεί….


Και σκέφτεσαι μήπως καμιά φορά 
Εκείνος διαβεί από τον τόπο σου. 
Λες, μπορεί να επιθεωρεί τις σκοπιές 
και δεν ήρθε ακόμα η σειρά μου…
Ο πολιτισμός σου λέει πως είσαι εφήμερος… 
εσύ ξέρεις πως σημασία έχει να εφημερεύεις….
Όλοι οι πολιτισμοί καταβυθίζονται στη σιωπή… 
ούτε Αχιλλέας, ούτε Πάτροκλος, 
ούτε το Ιερό Πτολίεθρο με τα άπαρτα κάστρα. 
Είναι όλα παρμένα από το συλλητή χρόνο.

Όμως την εφημερία σου δεν την καλύπτει καμία σιωπή…
Όρθιος, με το κερί στο χέρι, ωσάν φαροφύλακας 
των διαστημάτων, μήπως δε δουν τα αστέρια 
τον δρόμο τους και χαθούν στο σκότος…
 Και λες: εδώ θα μείνω, 
ώσπου να με λιώσει το φως.
Όρθιος, με το κερί στο χέρι… 
να εφημερεύεις… 



Καλό Ξημέρωμα Κόσμε.!!