Ένα μικρό πληγωμένο σπουργίτι
κάθησε στο χέρι σου.
Άνοιξες αργά μα όχι διστακτικά
την τρεμμάμενη απο την παγωνιά
παλάμη σου κι αυτο σε κοίταξε
και μετά έφαγε ένα απο τα σποράκια
που κρατούσες στη
φούχτα σου.Δεν έφυγε.
Γιατί το τάιζες καταχείμωνο.
Γι αυτό επέζησε.
Τώρα πετά κοντά σου
με φτερά πανέμορφα και δυνατά.
Και δεν φοβαται..έχει εμπιστοσύνη
και αγάπη στην καρδιά του πιά.
