Τι νόημα έχει ένας πόθος,
όταν σαν σκόνη
σκορπίζεται το ξημέρωμα;
Τι νόημα έχει το δάκρυ
όταν κυλά μόνο;
Kάποτε ήμουν
ένας χτύπος καρδιάς που ηχούσε
σαν το σπάσιμο ενός ξερόκλαδου.
Tώρα είμαι μια φλέβα στιγμή
που χωρά όλο το είναι σου.
Τώρα θα ήθελα
να ζήσω κάθε αυγή
των βλεφάρων σου.
Και όλα αυτά
γιατί το βράδυ που ξεψύχησα
μέσα στην πιο ματωμένη στιγμή
της σιωπής σου
εγέννετο Φως.
"εκτός και αν
κατα βάθος
είσαι ζήτημα φωτός."
Άξια η κάθε στιγμή
που μας οδηγεί
στο ξέφωτο αυτό.
PS: ο καθαρός Ουρανός μου
δικός σου
γιατι μόνο εσύ
τον χωράς.
