Στο χέρι που κάθε πρωί
θα με ξυπνά
σιγοτραγουδώντας μου
είμαι Εδώ
και θα Είναι.
Aυτό ίσως είναι
ένα όνειρο ζωής που ανήκει
σε όλους τους Αντέχοντες.
Για χατήρι του βουτάω
στο βυθό της μουσικής
τη σιωπή του μεταφράζω
και όπου και να ταξιδεψω
στο σεντόνι του καιρού
μια
μυρίπνοη επιθυμία
ακουμπώ.
PS:
Τη στιγμή που ο Άνθρωπος
γινεται πιο ταπεινός
απο το βουνίσιο λουλούδι
που ανθίζει σαν "ιδέα"
τότε συμβαίνει
το θαύμα μέσα μας ..θαύμα
πιο άναρχο
κι απ τον ίδιο τον έρωτα..
ενα θαύμα
πιο ανατρεπτικό
κι απ την ζωη την ίδια.
