Aκουμπώ στα κάγκελα και νιώθω
τη σιωπή της νύχτας να με
ενθαρρύνει..όσο ποτέ άλλοτε.
Μα...
Αγαπημένη μου νύχτα..
καιρό είχαμε να τα πούμε τόσο ξεκάθαρα..
Χαλινάρια ψυχρής λογικής εμένα δεν με
συγκρατούν..Πως επιβίωσα νομίζεις;
Εσυ με έμαθες πως δεν μπορείς
ν αναστηθείς
αν δεν πεθάνεις πρώτα.
Όλη μου η ύπαρξη ένα ξυράφι..να σκίζει
τα δίχτυα χλευάζοντας τις προθέσεις..
αυτών που τόσα χρόνια άπλωναν τα
ψέμματα τους όπως τα δίχτυα ασφαλείας
κάτω απο τους σχοινοβάτες.
Λένε..πως ο ίλλιγγος του ύψους είναι
η πτώση..έλα μου όμως που εμένα
δεν με ζαλίζουν τα ύψη..απο μικρή
μ'εμαθαν να ισορροπώ..στην κόψη
της στιγμής και της αλήθειας μου
κι έτσι..θα συνεχίσω να ισορροπώ
στους ανισσόροπους καιρούς που
πολεμούν με μένος κάθε ειλικρίνεια.
Τόσοι άνθρωποι έχουν πεθάνει
κι έχουν καταστρέψει τις ζωές τους
επιρρίπτοντας σου την ευθύνη.
Μα είναι ποτέ δυνατόν;
Zητούν να εξιλεωθούν απο καταβολής
κόσμου για τις μικρές
και τις μεγάλες αμαρτίες τους
όμως το ξέρουμε καλά ..της μέρας
τα καμώματα τα βλέπει η νύχτα
και σωπαίνει.
Εμένα με εμπνέεις σταθερά...
με αγκαλιάζεις τρυφερά
και πάντα θα τα λέμε...
Παιδί σου είμαι μιαμιση ώρα
την πιο σκοτεινή σου υποτίθεται
μιαμιση ώρα πριν το χάραμα
ήρθα σ'αυτο τον ψεύτη κόσμο.
Τι σου λέω αφού τα ξέρεις..
παω..να ξεραθώ..τοση κούραση αυτη
η βδομάδα ήταν ατέλειωτη.
Ένα καθαρό Ξημέρωμα φέρε κι αποψε..
τελευταίά μ'έχεις καλομάθει και ανησυχώ.
Γιατί ξέρω...ξέρω σου λέω..
η άγρια πλευρά δεν είναι δική σου
αυτη ανήκει στο σκοτάδι των ψυχών
ανθρώπων που δεν αγαπήθηκαν ποτε
απο κανένα...
Εμείς η δυο θα τα λέμε πάντα
ησυχα κι απλά φιλικά και σταράτα.
Ξερω..δεν θα βαρεθείς ποτε να με ακούς.
