να σου έγραφα αυτό το γράμμα όπως γράφανε παλιά.
Χειρόγραφο, με τη μελάνη να τρέχει στο χέρι μου,
έχοντας σκίσει και πετάξει καμιά δεκαριά χαρτιά
πριν το ολοκληρώσω.Θα 'θελα να μπορούσα να νιώσω
το φόβο του να μη φτάσει ποτέ στα χέρια σου,
την αγωνία της αίσθησης ότι μπορεί να μην το διαβάσεις,
να βιώσω την αναμονή μέχρι να πάρω την απάντηση.
.jpg)
Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να συμβεί
ετούτη τη στιγμή, αφού το γράμμα μπορεί
με ένα delete να αλλάξει όψη, μπορώ να δω αν
και πότε θα το διαβάσεις, μπορώ να πάρω
την απάντηση χωρίς να περιμένω πολύ.
Μακάρι να μπορούσα να χρησιμοποιήσω
λογοτεχνικές και λυρικές εκφράσεις,
παρομοιώσεις βγαλμένες από παραμύθια,
να ζωγραφίσω τις άκρες τις σελίδας,
να υπογράψω στο τέλος
με τέλεια καλλιγραφικά γράμματα.
Ούτε αυτό γίνεται.
Εκείνο που νιώθω ξεπερνάει
την όποια λογοτεχνική έκφραση,
δεν μπορώ να το παρομοιάσω με τίποτα
από αυτά που έχω ζήσει,
οι ζωγραφιές απαγορεύονται και στο τέλος
δεν μπορώ καν να βάλω το όνομα μου. ...
Θα ήθελα να μπορείς να το κρατήσεις
και να το φυλάξεις κιτρινισμένο
σε κάποιο σκαλισμένο κουτί
και κάθε φορά που σου λείπω να το βγάζεις,
να το ξαναδιαβάζεις από την αρχή.
Κι όταν γεράσεις, να το ΄χεις ακόμα εκεί
να σου θυμίζει εμένα.
Τώρα, θα αποθηκευτεί σε κάποιο αρχείο
με το όνομά μου, ίσως το κοπιάρεις
και στο στικάκι σου μήπως το χάσεις,
και η όποια πιθανότητα να το ξαναδιαβάσεις,
είναι μάλλον εναντίον μου.
Τότε, θα μου πεις, γιατί μπαίνεις στον κόπο
να το γράψεις αφού το αποτέλεσμα
δεν θα έχει σχέση με την εικόνα που έχεις στο μυαλό σου;
την έκφραση αυτή δεν την έχω χρησιμοποιήσει
ποτέ στη ζωή μου.
Μπορεί να έχω γράψει άλλες,
αλλά αυτήν ποτέ.
Ίσως γιατί περίμενε να πρωτοειπωθεί
σ' αυτό το γράμμα.
Ίσως γιατί οπουδήποτε αλλού
δεν θα είχε καμία σημασία.
Δεν ξέρω πώς να βάλω
τα συναισθήματά μου σε τάξη.
Δεν ξέρω πόσο μεγάλο είναι αυτό που νιώθω,
ξέρω σίγουρα το πόσο μικρό δεν είναι.
Έχει απλωθεί μέσα μου, έτσι που αρχίζω και ορίζω
τις αρτηρίες στο κορμί μου.
Νιώθω σαν η εικόνα μου να είναι
μια αξονική τομογραφία που διαγράφονται τα πάντα.
Από το σημείο που ξεκινάνε, μέχρι εκεί που σταματάνε.
Σε κάνα δυο σημεία τις βλέπω λίγο φραγμένες,
νομίζω ότι είναι από την ένταση της κάθε στιγμής
που ονειρεύομαι μαζί σου.
Το κεφάλι μου υπερλειτουργεί.
Αυτό το 10% που υποτίθεται
ότι χρησιμοποιεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος,
έχει σίγουρα διπλασιαστεί.
Και κατέχεις εσύ όλο το επιπλέον κομμάτι.
Μπορώ πλέον να ορίσω την ψυχή μου
σε μέγεθος, βάρος, χρώμα, σχήμα.
Είναι ορατή σε μένα ακόμα και με γυμνό μάτι.
Παθαίνω επιλεκτική αμνησία κάθε φορά
που βρίσκεσαι κοντά μου.
Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα που να με απασχολεί,
δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να με στεναχωρήσει,
δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που δεν μπορώ
ή δεν έχω καταφέρει να λύσω.
Μόνη εικόνα μπροστά μου, το χαμόγελό σου.
Αυτό που έχεις όση ώρα είσαι δίπλα μου,
αυτό που σαν ταινία περνάει κάθε στιγμή από μπροστά μου.
Η ερωτική επαφή έχει πετάξει σε άλλη διάσταση.
Γίνεται συνονθύλευμα συναισθημάτων,
πραγματικής και εικονικής ζωής,
προσκύνημα σε εικόνες, λατρεία σε αγάλματα,
έξοδος από φυλακές, λυγμοί χαράς, ικανοποίηση ζωής.
Τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο.
Τίποτα δεν είναι ασήμαντο.
Η παραμικρή λεπτομέρεια μετράει
και έχει τη σημασία της.
Και όταν τα σημάδια της μοίρας σού χτυπάνε την πόρτα,
όταν η εικόνα της δερματοστιξίας γίνεται τροφή
για τον ουρανίσκο, κάνεις και εμένα να αναρωτιέμαι
μήπως σε περίμενα χρόνια πριν,
μήπως ήξερα ότι θα 'ρθεις, μήπως η ζωή
με προετοίμαζε για κάποιο λόγο.
Αγάπη μου, ήθελα αυτό το γράμμα
να είναι τόσο ξεχωριστό, όσο ξεχωριστή αισθάνομαι εγώ
επειδή απλώς υπάρχεις στη ζωή μου.
Τόσο μοναδικό, όσο αυτό που αισθάνομαι για σένα.
Μπορεί να μην είναι τίποτα από τα δύο.
Η μπορεί να είναι κάτι πολύ παραπάνω.
Σίγουρα είναι ένα πράγμα.
Ο εαυτός μου.
