Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Ενσυναίσθηση... αγαπημένη Ψυχής εξορία...




Έζησε..
Έρημος και Ισχυρός
και μετά τη φυγή του
όσο και αν δεν μπόρεσα επι χρόνια
να το δεχτώ ...η πνευματική αξιοσύνη
και η λεβεντιά του..Ναι..μας δυναμωνουν
μεσα στη δική μας ερημία..διότι καιροί 
και άνθρωποι κρύβονται πια 
ελεεινά μέσα στη βαθύτερη κόχη 
του φόβου...




Πίσω απ την όποια Οργή..
πάντα  πικρή 
της ενσυναίσθησης η θλίψη..






"Όταν δεν υπάρχει γύρω μας 
τίποτα το αληθινό,
 πως να υποψιαστούμε 
ότι όλα είναι ψεύτικα;


Χωρίς λίγη ανταρσία στο αίσθημα, 
λίγη τρέλα στο μυαλό, 
λίγον ίλιγγον που φέρνουν 
τα κοφτερά βράχια 
και τα φωτερά μετέωρα
χωρίς κάποιους 
οραματικούς σπασμούς 
και μερικές ενδείξεις 
μοναχικού παραμιλητού, 
δεν είναι εύκολο να ξεμακρύνει 
κανείς από την πεπατημένη."

PS: 
Τελικά μόνο έξω απ την πεπατημένη
"το πρωί  γελάς σαν παιδί. 
Το μεσημέρι  μιλάς φρόνιμα. 
Και το δείλι  δακρύζεις περήφανα."




Διότι  η στιγμή 
που ο ηλιος  βάφει κάθε δειλινό
πεθαίνοντας κόκκινο τον ορίζοντα

αναγεννα την ψυχή
που σαν ταπεινός κάκτος
διψά καταμεσής 
της πιο έρημης νύχτας
για το πρώτο πρωινό φως.

Η ζωή 
ποντάρει ουσιαστικά
στην ένταση
δεν διαπραγματεύεται
σοφά
καμιά διάρκεια.