Μια Τραγωδία η ματαιότητα
όπου όλοι πρωταγωνιστούμε...
εδώ δεύτερους ρόλους δεν έχει...
Τι μένει...;
μόνο ένα κονσέρτο απο σοκολάτα και τριαντάφυλλα
που προηγείται ή ακολουθεί αναλόγως
της κάθε ψυχής ενός σονέτου ταξιδιού
σε βαθιά άγρια θάλασσα όπου
το τιμόνι του σκαριού το κρατάς εσύ.
Σκαρί η ζωή
πανί το όνειρο
τιμόνι η ψυχή
.
Και μετά... αυλαία..
Τι να μου πούν εμένα οι δαγκωματιές
τώρα πιά των ανθρώπων ;
Mου αρκεί που με ξαναβρήκα..
Ποτέ στο λίγο η στιγμή
του παρόντος μας..
του μόνου χρόνου που
μας ζητά να αξιώνουμε
την πιο άφραστη αλήθεια .
δηλαδή ευαίσθητα ανθρώπινα
και ανυπεράσπιστα ωραία.
