Που πας καραβάκι...

Xαράματα η ωρα 5 και κάτι ψιλά..

Τι σημασία έχει ο χρόνος..σα να

μην πέρασε μια μέρα απο κεινο κει

το ζοφερό παρόμοιο βράδυ..δικό σου

ήταν τότε..μαζι το ξημερώσαμε και πάλι

- Μα που σε πέτυχα..!!εσυ δεν βγαίνεις πια..

-Χαχαχα..έτσι ειναι τα αερικά...

Θυμάσαι..; Παντα η ιδια ερώτηση

      πειραχτικα....

-Για νέα ναυάγια Φίλε μου...

εσένα τι σε κόβει..θελεις κι εσυ

    να με σώσεις..;

-Ωχχχχ...μυαλό δεν βάζεις εσυ..

-Μωρε τι μας λές..;)

Δεν γίνεται αυτό...

Ρε αυριο θα σε κάνω εγγραφή..

έτσι για να μάθεις..

-  Μαρία

-Ναι Γιάννη μου..μίλα μου..πες τι;

-Τα΄δωσα όλα στον ήλιο.
        'Ολα
όλα εκτός απο τη σκιά μου

                                                         

-Xμμμ..δεν χάσαμε τη φόρμα μας..

σπικάρουμε κι Apollinaire

είδες τι κάνουν οι τεκίλες;

  -Γιάννηηηη ;

- E ναι..τα είπαμε αυτά...

Σαρκαστικά αυτοπυρπολούμενοι

-Και είναι για καλό τωρα αυτό..;

Ρε θα σε κάνω αυριο εγγραφή

για να μάθεις...σσσσ...Aκου..

περνά το σκουπιδιάρικο..χαχα

θυμάσαι..;Πόσες φορές γυρίσαμε

μαζι μ'αυτο;

-Σήκω.. οκ πάμε...

Τι όμορφο να περπατάς 
με ενα αληθινό σου φίλο

      απόλυτα σιωπηλά..

...δες Γιαννηηη δες..!!!

για όσους αξιώνονται  το χάραμα..!

-Μαρία; 

Kαι μένα μου λείπουν

Ψυχή  μου..

Καλημέρα Γιάννη μου....

Είμαστε ακόμα εδώ..:))

Και ναι σε έκανα και εγγραφή..

Καλά να πάθεις..;)