Σήμερα γέμισε ο κόσμος τραγωδίες.
Όλα μα όλα τα επισκιάζει ένα
απέραντο θέατρο του αύριο
του πάντα του παντού.
Ναί...στο δικό μου το χωροχρόνο
όλα μετρούν αλλοιώς..
Χωρίς δικαιολογίες
και χωρίς υποσχέσεις
χτίζονται τ'αληθινά.
Πέρα απο χώρο και χρόνο
παντος καιρού στιγμών και περιστάσεων
κάθε που έρχεται καινούργια χαραυγή
φέρνει μαζί της και μια ολόλευκη ελπίδα.
Μια ανάσα πριν το τέλος μιας σημαντικής χρονιάς
όλη η τρυφερότητα που χρωματίζει κάποιες
πολύτιμες στιγμές ήρθε και μ'αγκάλιασε απόψε.
Σε μια εφηβεία πολύ ατίθαση προχωρούσα
άφοβα σε διαδρομές σκέψης και ψυχής
που δεν ήξερα που θα με βγάλουν...
Ίσως γι'αυτο δεν έμαθα ακόμη
ποιός πυροβόλησε τον Άδωνη
και γέμισε ο κόσμος παπαρούνες...
Ο Χρόνος κυλά...όμως η ταυτότητα μου
βρίσκεται ακόμη ανάμεσα στην εντιμότητα
και στην ανθρωπιά.
Κράτησα γιατί πόνταρα τη στιγμή
στις πιο δυνατες δοκιμασίες.
Τι κέρδισα; Ένα βλέμμα ψυχής μαγεμένο
απ'την καθάρια αστροφεγγιά.
Η ουσία μία ενιαία και μοναδική.
Δεν χάθηκε απο μέσα μου ποτε
εκείνο το μικρό παιδί που παρέα με τον Μέλιο
του Λουντέμη μετρούσε ένα ένα τ' άστρα στον
ξάστερο ουρανό της πιο απλης της πιο μεγάλης
αλήθειας...αυτής που λεν Ζωή.
