Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Διάλεξα να μείνω "κοντά μου".. ......



Μη με κοιτάς κατάματα
με αυτό το βλέμμα που έμαθε 
να περπατά στην ψυχή μου
ανιχνεύοντας τις σκιές των σκέψεων μου.  
Μοιάζουν οι σκιές στο ημίφως που ζούνε
Κι αυτό που βλέπεις να κρύβεται 
βιαστικά πίσω από την ίριδα, 
δεν είναι ενοχή...όνειρο πες πως είναι, 
που προσπαθεί να επιβιώσει
χάθηκε μάλλον και απλώθηκε..
αλλά τι πειράζει; δικό μου είναι.
Άφησέ το να περιπλανιέται 
γυρεύοντας τον χώρο του. 
Μπορεί κάποτε ν' αράξει κουρασμένο 
σε μια άκρη μέσα μου..ενοχές δεν έχω
προσωπικές εννοώ, γιατί γενικές έχω!!!
αμέτρητες...ενοχές για τις ανοχές.

Τι με κοιτάς ψάχνοντας τι άλλαξε; 
Τίποτα δεν άλλαξε
ακόμα οι αισθήσεις και τα αισθήματα 
λειτουργούν αυθαίρετα. 
Βολτάρουν σε μονοπάτια εξοχικά.  
Σε λεωφόρους δεν βγήκαν.  
Δειλία θα σκέφτεσαι..


είμαι αρνητική μου είπες...

δεν απαντώ στις σκέψεις σου
"μπορεί" σκέφτομαι σιωπηλά
αφήνω αμέτρητα αυτά που δεν συγκρίνονται.

Έχουμε πάντα τη δύναμη της επιλογής 
κι εγώ αυτή τη δύναμη τη βρήκα 
περισσότερο ασυνείδητα παλιότερα, 
πιο συνειδητά τώρα. 

Διάλεξα να μείνω "κοντά μου". 


Μέσα σου δηλαδή

Δεν ήταν εύκολο κι απλό..
ίσως είναι το δυσκολότερο..
μα όταν με κοίταξα 
ήταν το μόνο που μπόρεσα να δω..

το αιώνιο  να περιπαίζει
ότι εφήμερο...

Χρειάστηκε να μεταμορφώσω κομμάτια μου, 

να λειάνω γωνίες μου, 

να μειώσω προεκτάσεις μου. 

Δεν το έκανα για να "χωρέσω"

μόνο για να "μπορέσω". 

Η ειρωνεία είναι πως ακόμα 

δεν ξέρω αν μπόρεσα

κοιτώντας πίσω, βλέπω μόνο πως χώρεσα 

σε μια ζωή  αδιαπραγμάτευτη

Σε μια Ρωγμή. 

Ενοχές όμως δεν έχω

Κακή πρόθεση δεν φόρεσα.  

Στη φωτιά της αλήθειας μου 

μπαίνω πάντα γυμνή 

κι απροστάτευτη. 

Καίγομαι...καπνός γίνομαι

ατμός...κι ύστερα στάζω

 και μαζί με χώμα 

ή με σκόνη αναπλάθομαι

ίδια πάντα η πνοή μέσα μου. 

Όχι..ενοχές δεν βρήκα. 

Φωτιά η αλήθεια που αγαπάω...

κάθε φορά που νιώθω το κρύο μέσα μου, 

κάθε φορά που με κυκλώνει ο πάγος. 

Όπως τώρα τελευταία που εσύ παραφυλάς 

πάλι στον ύπνο μου και 

κρυφοκοιτάζεις τα όνειρά μου.

Στο είπα ξανά..

να με φοράς κατάσαρκα...

κι ας καίγομαι συχνά έτσι όπως 

πορεύομαι στα μονοπάτια μου, 

ίσως  γιατί δύσκολα βολεύομαι. 

Μη με κοιτάς και απορείς...

εγώ είμαι..

πίσω από τα μάτια που ανιχνεύεις..

ίδια πάντα..

κάποιες στιγμές κοιτάζω λίγο 

διαφορετικά και βλέπω 

τα όνειρα που ζουν ανάμεσά μας

αυτό μόνο..

κατά τ' άλλα είμαι αυτή που ήξερες...

μια από αυτές τις μέρες 

θα σου το ξαναθυμήσω..

πως δεν μοιάζω...είμαι.

Δόξα τω Θεώ, κοιμάμαι πάντα  δύσκολα

ή καθόλου.

Προλαβαίνω  έτσι

τα χρώματα της Ανατολής 

κι αυτό για μένα είναι 

μία ακόμα ευλογία 

στη καθημερινότητά μου.  

Ζω δίπλα στη θάλασσα 

κι αυτό είναι μία ακόμα 

ομορφιά διαρκείας 

της Ζωής μου...

δραπετεύω συχνά..

όπως κι όσο μπορώ.

Αγαπάω πολύ...απλά 

(χωρίς να "χρειάζομαι" ανταπόδοση). 

'Ετσι νιώθω πάντα "πλούσια"...

(ανεξάντλητη η Αγάπη)! 

Σκέφτομαι πολύ...

# αυτό είναι δύσκολο # ! 

Ονειρεύομαι περισσότερο...

(αυτό είναι παρήγορο)! 

Πολλές στιγμές μου λείπεις..

# σχεδόν αφόρητα .. αντέχω όμως ακόμα #

πάντα θα μου λείπεις! 

Τότε νιώθω να πνίγομαι...

ύστερα πάλι σκέφτομαι 

πως όλα είναι μια ιδέα και 

σαν ιδέα σε φέρνω κοντά μου

και κοιτάμε μαζί 

το κόσμο γύρω μας...

και δεν μου λείπει πια τίποτα. 

Στον "δικό μου κόσμο" είσαι πάντα "παρών" 

και είμαι πάντα "πλήρης".

Ζω τη ζωή μου..κάποιες φορές 

την αφήνω να με ζει...

(αυτό το κάνω κυρίως για τους άλλους)...

προσπαθώ # κάποιες φορές σκληρά # 

να εκτιμώ σωστά το "αναγκαίο" και ευτυχώς 

βρίσκω πάντα λόγους και τρόπους να "βλέπω" 

και να νιώθω της Ζωής την ομορφιά. 

Συχνά είμαι "απαραίτητη" στους "άλλους" 

κι αυτό με κάνει πολύτιμη...δυνατή κυρίως. 

Γι' αυτό σου λέω ξανά: είμαι καλά, 

γιατί σε έχω πάντα μαζί μου...στη σκέψη μου...

στα όνειρά μου. Είμαι καλά! Στον "κόσμο μου" 

δεν λείπει κανείς από κανέναν... 

κι αν κάποτε συμβαίνουν "λάθη" 

είναι για να μάθουμε να ζούμε ΣΩΣΤΑ. 

Είσαι πάντα εδώ..

βρίσκεσαι παντού!

P.S.   Σσσσσσσσ......!