Μη με κοιτάς κατάματα
με αυτό το βλέμμα που έμαθε
να περπατά στην ψυχή μου
ανιχνεύοντας τις σκιές των σκέψεων μου.
Μοιάζουν οι σκιές στο ημίφως που ζούνε
Κι αυτό που βλέπεις να κρύβεται
βιαστικά πίσω από την ίριδα,
δεν είναι ενοχή...όνειρο πες πως είναι,
που προσπαθεί να επιβιώσει
χάθηκε μάλλον και απλώθηκε..
αλλά τι πειράζει; δικό μου είναι.
Άφησέ το να περιπλανιέται
γυρεύοντας τον χώρο του.
Μπορεί κάποτε ν' αράξει κουρασμένο
σε μια άκρη μέσα μου..ενοχές δεν έχω
προσωπικές εννοώ, γιατί γενικές έχω!!!
αμέτρητες...ενοχές για τις ανοχές.
Τι με κοιτάς ψάχνοντας τι άλλαξε;
Τίποτα δεν άλλαξε
ακόμα οι αισθήσεις και τα αισθήματα
λειτουργούν αυθαίρετα.
Βολτάρουν σε μονοπάτια εξοχικά.
Σε λεωφόρους δεν βγήκαν.
Δειλία θα σκέφτεσαι..
είμαι αρνητική μου είπες...
δεν απαντώ στις σκέψεις σου
"μπορεί" σκέφτομαι σιωπηλά
αφήνω αμέτρητα αυτά που δεν συγκρίνονται.
Έχουμε πάντα τη δύναμη της επιλογής
κι εγώ αυτή τη δύναμη τη βρήκα
περισσότερο ασυνείδητα παλιότερα,
πιο συνειδητά τώρα.
Διάλεξα να μείνω "κοντά μου".
Μέσα σου δηλαδή
Δεν ήταν εύκολο κι απλό..
ίσως είναι το δυσκολότερο..
μα όταν με κοίταξα
ήταν το μόνο που μπόρεσα να δω..
το αιώνιο να περιπαίζει
ότι εφήμερο...